منتظران ظهور

بيان نيز مانند هر رفتار ديگري داراي احكامي است؛ گاهي به عنوان تبيين و گسترش حق و هدايت انسانها واجب بوده و كتمان آن حرام ميگردد و گاهي تحت عنوان غيبت، تهمت، دروغ و اشاعه ي فحشا قرار گرفته و اجتناب از آن واجب ميشود.
آزادي بيان اگر به شكل تبيين حقيقت، نشر علوم و معارف و اطلاع رساني صحيح باشد و براي انتقاد سازنده و كمك به تشخيص قول احسن انجام شود، بلا اشكال و پسنديده است؛ همانگونه كه در قرآن نيز سخنان باطل كفار و مشركين براي تبيين حق نقل شده است.
در عوض، تبليغ عليه اسلام و قوانين الهي و مقدّمات و ارزشهاي ديني و فتنه انگيزي در هر شكلي كه انجام شود، يقيناً حرام و ممنوع است و حكومت اسلامي وظيفه دارد كه آزاديهاي مشروع را تأمين نمايد و از اعمال نامشروع جلوگيري كند.
پس بيان، يك رفتار اجتماعي است و در اصطلاح كلّي شامل همه ي ابزارهاي رسانه اي، اعم از: گفتاري و نوشتاري، صوتي و تصويري ميشود؛ و از ويژگيهاي انسان و نيز وسيله اي براي برقراري ارتباط فكري است كه بايد در جهت تعالي و رشد واقعي انسانها مورد استفاده قرار بگيرد؛ در غير اين صورت با توجه به ضرر و آسيبي كه پديد مي آورد مستحقّ مجازات خواهد بود
از این رو، از آنجا که بیان و کلام در ارتباط با دیگران و یک کنش یا واکنش اجتماعی است، نمی توان بدون ملاحظات شرعی و قانونی ارائه شود. زیرا آزادی بیان؛ بدون توجه به حقوق مادی و معنوی دیگران، موجبات گمراهی افراد را درپی خواهد داشت.